ÇİKOLATA TADINDA ÖYKÜLER

 Muazzez hanımla tanışmam üniversite birinci sınıfa dayanıyor; İktisat Sosyolojisi dersimizde Sümerli Ludıngırra kitabını okuyoruz bu şekilde öğreniyorum kendisini.  (Farkındayım geç tanımışım kendisini) Zaman içerisinde röportajlarına denk geliyorum, yazılarıyla karşılaşıyorum dergilerde vs. Sonra bir gün sosyal medyadan kendisiyle hayat üzerine söyleşi yapılarak kitaplaştırılacağını okudum, çok heyecanlandım tabii... Örnek alınası, ibretlik neler anlatır diye meraklanmıştım. Bir de 1914 yılında doğmuş, Atatürkümüzle aynı yıllarda yaşamış oluşu da anlatacaklarına merakımı arttırıyordu doğrusu... Büşra Sanay çeşitli konu başlıkları seçmiş, harika bir sohbet-kitap olmuş. Altını çizdiğim sayfalarla ve okuyup aileme anlattığım hikayelerle dolu bir kitap Yaşadım Demek İçin Ne Yapmalı. Kitaptan bazı alıntılar Hayatta en önemli mesele gerçek olabilmektir. ATATÜRK GERÇEKTİ. Devrimlerimizin bize mesajı şudur: Kadın isterse , her şeyi başarabilecek güce ve kudrete sahiptir. Saygı; bir ...

Denizde ben şahaneyim... :)  Denizde ben; sadece Seçil'im.  Denize karışmışım, bir parçası olmuşum adeta.  Tıpkı bir balık gibi veya deniz atı... Denizin içindeki taşların renklerinin daha güzel daha parlak göründüğü gibi benim de kollarım, bacaklarım, saçlarım her bir noktam denizin içindeyken daha hoş, hareketlerim estetik... Düşüncelerim olumlu, ruhum huzurlu. Ben, ben'im sadece ve denizdeyim, iyiyim. Sırtüstü yatıyorum denizde, açılmışım biraz; altımda muhteşem mavilikte bir deniz, yukarıda gökyüzü bulutsuz, harika; mavinin başka bir muhteşem tonu. Ve ben, onların arasında -belki de içinde- bir kadın. Yalın. Sakin.  Her şeyiyle kendini denize teslim etmişçesine oradayım. Andayım.  Nefes alıyorum, veriyorum, duyuyorum.  Şükrediyorum, teşekkürlerimi, minnetimi sunuyorum o an, orada bu denli huzuru, dinginliği, 'yaşamı' tattığım için. 💙 

Hayatta herşey insan için. Üç yıl beraber yaşadığım anneannem ve dedemden öyle çok şey öğrendim ki... Makedonya'dan biri Üsküp'ten biri Kumanova'dan kalkmış gelmişler, komünizmden kaçmışlar doğrusu. Dedem savaşa katılmış, aç, susuz, zor savaş günleri yaşamış, İstanbul'da ev, iş bulma, ailesini doğdukları topraklardan uzak bir yerde varedebilme uğraşı vermiş. Gün gelmiş evleri çökmüş, gün gelmiş birkaç aile, çoluk çocuk bir evde sıkış pıkış yaşamak zorunda kalmışlar. Yazımın en başında söylediğim söz de dedemden sık sık duyduğum bir nasihattır. Aslında o, yaşadığımız olayların sonunda söylerdi bu cümleyi. Öyle uygundu ki hastalık, çatışma, saldırı, siyaset, abartılı eğlenceler, sosyete denilen yaşam tarzı-insan topluluğu, terör her her şey insan için... Ben artık İzmir'de yaşıyorum. Bu noktayı koyalı 14 yıl olmuş. Uzun bir zaman sonra yeniden blog sayfamı açtım ve  taslaklarımdan bu dikkatimi çekti, devam ettirerek dönmek istedim :) Yazmaya hep devam etsem de paylaş...

Bir konak... Bir adam... İki kadın... Zengin ve yani güçlü bir adam ve iki hanımı bu büyük konakta... Bir kadın İzmirli, diğeri İstanbullu... İzmirli hanımına duvarında koskoca izmir resmi olan bir oda, ve istanbullu hanımına duvarında koskoca istanbul resmi olan bir oda... İki ayrı aşk, tutku, beraberlik bir konakta... Görünürde eşit davranılan iki kadın... Peki ya duygular? Hisler? AŞK???

İzmir... Yaşadığım şehri değiştirdim. İşim, yuvam, iletişim gücüm, hayata bakışım, denizim, gökyüzüm, "Evli misin?" sorusuna yanıtım, sorumluluklarım, yemek ve temizlik yapma sıklığım, uyanma saatim, tuttuğum takım, kimi alışkanlıklarım ve daha birçok şey değişti yaşamımda. İzmir'de bulutlu bir akşamüstü ilk fotoğrafta... İzmir'i seviyorum. Ve İnciraltı. Uzun, cafelerle dolu sahili, sandalları, balık tutan İzmirlileri, az da olsa balık-ekmekçileri ile sevdiğim keyif aldığım İzmir'in bir köşesi. Eskiden savaşlara katılmış bir savaş gemisi müze haline getirilmiş burda, eski hali korunmakta. Denizaltısı bile var ve gezilebiliyor. Hava kapalıydı, o güneşin parıl parıl olduğu bir pazar değildi gittiğimizde ama gökyüzünün grisi ayrı bir hava kattı gibi geliyor fotoğraflarıma. Ya da bu benim bugünki ruh halimden dolayı bana hoş geliyor. Bilemiyorum, karar veremedim. Ülkemin ve dünyanın sıkıntılı geçirdiği bu günlerde, çalıştığım yerde de iş...

Ayşe bir cuma akşamı işyerinden çıktı, metroya bindi , çok kalabalık olduğundan ortada kaldı , baktı ; tutunacak yer yoktu. O gün hevesle taktığı kavuniçi renkli şalının püskülleriyle oynamaya ve düşünmeye daldı. Düşündüklerine kendisi de inanamıyordu; keyifle ve heyecanla birkaç kere izlediği Spy Game filmi geldi aklına, iki profesyonel ajan vardı filmde, biri (Robert Redford) diğerini (Brad Pitt) yetiştiriyordu, bildiği herşeyi öğretiyordu ona. Bulunduğu her ortamda, her insanı , her eşyayı, her olayı, her her şeyi takip ediyorlardı, bazen yansımalardan izliyorlar, insanların mimiklerinden, vücut dilinden ne düşündüklerini- durumlarını tahmin ediyorlar, biriyle konuşurken aynı anda başkalarının konuşmalarını dinliyorlar, hiç tanımadıkları birilerinin evlerine girmeyi beceriyorlardı. Ajanlık gerçekten buydu ve onun da bir an için metrodaki tüm bu insanların o anda ne düşündüğünü, hayatlarını, sıkıntılarını merak etti ve başladı tahminler yürütmeye. Buna devam ederken yüzüne masum bir...