Hayat sürüklüyor bir yerlere...
Hayatta herşey insan için. Üç yıl beraber yaşadığım anneannem ve dedemden öyle çok şey öğrendim ki... Makedonya'dan biri Üsküp'ten biri Kumanova'dan kalkmış gelmişler, komünizmden kaçmışlar doğrusu. Dedem savaşa katılmış, aç, susuz, zor savaş günleri yaşamış, İstanbul'da ev, iş bulma, ailesini doğdukları topraklardan uzak bir yerde varedebilme uğraşı vermiş. Gün gelmiş evleri çökmüş, gün gelmiş birkaç aile, çoluk çocuk bir evde sıkış pıkış yaşamak zorunda kalmışlar. Yazımın en başında söylediğim söz de dedemden sık sık duyduğum bir nasihattır. Aslında o, yaşadığımız olayların sonunda söylerdi bu cümleyi. Öyle uygundu ki hastalık, çatışma, saldırı, siyaset, abartılı eğlenceler, sosyete denilen yaşam tarzı-insan topluluğu, terör her her şey insan için... Ben artık İzmir'de yaşıyorum. Bu noktayı koyalı 14 yıl olmuş. Uzun bir zaman sonra yeniden blog sayfamı açtım ve taslaklarımdan bu dikkatimi çekti, devam ettirerek dönmek istedim :) Yazmaya hep devam etsem de paylaş...