ÇİKOLATA TADINDA ÖYKÜLER

Denizde ben şahaneyim... :)  Denizde ben; sadece Seçil'im.  Denize karışmışım, bir parçası olmuşum adeta.  Tıpkı bir balık gibi veya deniz atı... Denizin içindeki taşların renklerinin daha güzel daha parlak göründüğü gibi benim de kollarım, bacaklarım, saçlarım her bir noktam denizin içindeyken daha hoş, hareketlerim estetik... Düşüncelerim olumlu, ruhum huzurlu. Ben, ben'im sadece ve denizdeyim, iyiyim. Sırtüstü yatıyorum denizde, açılmışım biraz; altımda muhteşem mavilikte bir deniz, yukarıda gökyüzü bulutsuz, harika; mavinin başka bir muhteşem tonu. Ve ben, onların arasında -belki de içinde- bir kadın. Yalın. Sakin.  Her şeyiyle kendini denize teslim etmişçesine oradayım. Andayım.  Nefes alıyorum, veriyorum, duyuyorum.  Şükrediyorum, teşekkürlerimi, minnetimi sunuyorum o an, orada bu denli huzuru, dinginliği, 'yaşamı' tattığım için. 💙 

Hayatta herşey insan için. Üç yıl beraber yaşadığım anneannem ve dedemden öyle çok şey öğrendim ki... Makedonya'dan biri Üsküp'ten biri Kumanova'dan kalkmış gelmişler, komünizmden kaçmışlar doğrusu. Dedem savaşa katılmış, aç, susuz, zor savaş günleri yaşamış, İstanbul'da ev, iş bulma, ailesini doğdukları topraklardan uzak bir yerde varedebilme uğraşı vermiş. Gün gelmiş evleri çökmüş, gün gelmiş birkaç aile, çoluk çocuk bir evde sıkış pıkış yaşamak zorunda kalmışlar. Yazımın en başında söylediğim söz de dedemden sık sık duyduğum bir nasihattır. Aslında o, yaşadığımız olayların sonunda söylerdi bu cümleyi. Öyle uygundu ki hastalık, çatışma, saldırı, siyaset, abartılı eğlenceler, sosyete denilen yaşam tarzı-insan topluluğu, terör her her şey insan için... Ben artık İzmir'de yaşıyorum. Bu noktayı koyalı 14 yıl olmuş. Uzun bir zaman sonra yeniden blog sayfamı açtım ve  taslaklarımdan bu dikkatimi çekti, devam ettirerek dönmek istedim :) Yazmaya hep devam etsem de paylaş...